یک چهارراه بالاتر

همون روزی که حسین استخدام آتشنشانی شد، جمع شدیم که ازش شام بگیریم. میخندیدیم و میگفتیم «حسین، شام استخدامتو که خوردیم،، کِی بشه خرمای تیکه تیکه شدنتو بخوریم... » ... و کلی میخندیدیم.

پریروز که پلاسکو ریخت، نگران شدم. زنگ زدم مصطفی و حسین، جواب نمیدادن، اونشب بالاخره باهاشون صحبت کردم، حسین تازه خارج از شیفت از کرج رسیده بود و مصطفی از اول حادثه اونجا بوده و داشت گریه میکرد و نتونست صحبت بکنه. دیگه نه تماسی بود، نه خبری. درگیرن، مشغول... تا امروز صبح که از حسین SMS داشتم... و الان از جلوی آوارهای پلاسکو رد‌ شدم که برم شرکت. 

تابستون امسال که باهم رفتیم توچال، بعدش سبلان، بچه ها داغدار دوتا همکارشون بودن، حالا... حالا چی؟ 

این روزای لعنتی هم چرا تموم نمیشه، مریضم و بی حوصله

از اونطرف هم عکس و فیلم و غم و دود و درد و کاسب های بیچاره و تحلیل های رنگارنگ و اشک و تمساح و ضد و نقیض و جلسات مردمی مدیریت بحران و مهندس ها و متخصصانی که نمیشناختم و پرچم و سواستفاده و قضاوت و داستان و پیگیری و ماجرا و.... 

حس و حال هیچی ندارم. خوب نوشتن، دل ِ خوش و حوصله میخواد، که نیست... ببخشید

+ شرکت ما، یک چهارراه بالاتره

از نوابغ ۳

* این یک داستان قدیمی کمدی واقعیه. الان حال همه خوبه :-)

حسام زنگ زد که زود بیاین بیمارستان لقمان، ممد قرص خورده رفته توی کما!

زود رسیدیم، رفتیم پیش دکتر، دکتر گفت ضربه هم خورده؟ 

حسام: آره دکتر، سرش آروم به دیوار خورد! 

ما به حسام: مگه نگفتی قرص خورده؟ 

حسام (با مِن و مِن) : چرا ... یهو سرش گیج رفت و سرش خورد به دیوار.

دکتر که رفت،، حسام تعریف کرد که :

«تا رسیدم پیش ممد دیدم هم مشروب خورده، هم قرص! به هوش بود و داشت اوغ میزد، یه کم هم گیج بود ولی خوب بود. زنگ زدم به باباش، سریع اومد.

اومد جلو ممد، گفت ممد چه گوهی خوردی؟ من بهش گفتم قرص خورده، الان بهتره. 

یهو باباش دستو برد بالا و یه پس گردنی محکم زد، ممد افتاد رو زمین. هنوز به زمین نرسیده هم یه لگد ول کرد، خورد به سرش و ... یهو تشنج کرد و تا آوردیمش اینجا رفت توو کما! »

- یعنی الان بخاطر قرص رفته توو کما؟ یا لگد باباش؟ :-)))

- قرص چیه؟ اون لگد رو اگه به من میزد که درجا مرده بودم.

++ لازمه که بگم داداش کوچیکه ی ممد رو همتون میشناسین دیگه. نابغه بزرگ :-))

معرفت ۲

+ هماهنگ کردیم حتما همشون باشن تا برم پیششون برای تبریک سال نوی میلادی. به ریموند میگم «باز کارا رو خوابوندی؟ تو که عید ما تعطیلی، عید خودتون تعطیلی، محرم تعطیلی، جشن هالووین تعطیلی، عید غدیر و قربان هم تعطیلی، عید پاک هم که... »

میگه «من به همه انسانهای خوب با اخلاقهای خوب ارادت دارم و برای مراسمها، شهادت ها ، تولد های همشون تعطیل میکنم که از اوقات، بهره معنوی ببرم. :-) پیتر ولی بی اعتقاده. همش درحال کاره، کل سال، حتی روز کریسمس. والا، مرتیکه بی اعتقاد»

ریموند، نایری، سمیک، پیتر، آلکس، آروتین ،، این لعنتی های ارمنی، بدجور توی دلم هستن :-) سفرهای زیاد و دوران فوق العاده و تلخ و شیرین زیادی رو باهم گذروندیم.

سال نو به تمام عزیزان مبارک

+ ایرانی ان، نامه نوشتن به ترامپ، که تحریمهای ایرانیا رو بیشتر کن تا ما حال کنیم!! 

با اینکه ربطی نداره، اما نمیدونم چرا یاد آخر لیگ برتر فوتبال پارسال ایران افتادم؟! یه عده طرفدار یه تیمی بودن، بعدش یه تیم دیگه ای قهرمان شد! اما اون عده، اونقدر حال کردن که ریختن توو خیابون و جشن و ...! 

+ میخوام از فردا اعتصاب غذا کنم، ببینم بعد از ۷۹ روز که عید نوروز شد، یه نفر توی بلاگ یا اینستا، تُف کف دستم میندازه؟!

+ مهمان برنامه زنده شبکه سه هستن. همین الان. دو نفر ضد هم. هر دو آفتاب پرست. یکی زمانی دستبوس بود و حالا چماق بدست. دیگری هم زمانی جلوی خمینی بلند شد و فریاد زد «خمینی بت شکن،، بت بزرگو بشکن» ، حالا هم مثلاً پرچمدار اصلاحات و دغدغه دار مردم! (منظور از بت بزرگ، "شهید بهشتی" بوده که اون موقع شایعات بی اساس زیادی درموردشون بود)

شکی نیست هردو در تمام چهل سال گذشته، اطلاعات دقیق و کاملی از اوضاع و اشخاص داشتن، و تمام تصمیم گیری ها و مواضعشون با اشراف کامل بوده، نه از روی ناآگاهی! 

اما برای ما که خیلی بی اطلاعیم، آخه دهان باز کردن داره؟!

برنامه خنده دار و جالبیه. بجای قسمتهای تکراریه دورهمی

هفته پژوهش مبارک

برای شرکت در نمایشگاه پژوهش و فناوری و برگزاری یک کارگاه «فناوری تولید در کسب و کار» دعوت شدم، دور از تهران، در یکی از شهرستانها.

امروز توی نمایشگاه، بعد از کلی فعالیت و ملاقات با کلی آدم آشنا که اکثرشون رو تلفنی یا اینترنتی میشناختم و خیلی خوب و لذت بخش بود، بعدازظهر کارگاه مربوط به من برگزار شد. مهندس د. کلی تاکید کرد که چرت و پرت نگیا، استاندار هم توی سالنه، رئیس کل پارک علم و فناوری و دکتر مهندسها و... دو سه کیلو عناوین دیگه توی سالن هستن، حواستو جمع کن، جون من آبروداری کن :-| 

از جزئیات که بگذریم، کارگاه تموم شد، طی اون من سعی کردم زیاد نخندم، فقط یکم اشکم اومد :-)) امیر وسطاش از سالن رفت بیرون.

مهندس د. رو فقط یکی دوبار دیدم که ته سالن، انگشتشو افقی، روی گردنش میکشید. والا نفهمیدم یعنی چی! 

اما کلاً جوّ شادی بود :-D بعد از کارگاه، میپرسیدن که فردا هم هستی یا نه؟ گفتم والا میخواستم برم کوه، اما لیدرمون ایناهاش، اینجاست، میگه باید بمونیم نمایشگاه! 

یهو مهندس د. اومد جلو و خانومی که همراش بود رو معرفی کرد: «خانوم دکتر ن. پژوهشگر ِکارآفرینی و مدیریت کسب و کار» لطف کردن و هفته پیش از امریکا تشریف آوردن.

من: سلام خانوم دکتر، خوبین شما؟ چقدر چهره تون آشناست!

خانوم دکتر (با خنده) : سلام آقای دکتر میم. باید از اول کارگاه میفهمیدم، اما دیرتر یادم افتاد... از دوران دبیرستان و پیش دانشگاهی همدیگرو میشناسیم. من فرزانگان بودم، سال ۸۲ شما نبودین که سوالای پایان ترم کامپیوتر رو دزدیدین و به همه دادین؟!!! :-|

وای از آذر

بهش میگم امشب تلگراممو حذف میکنم، اگه خواستی چیزی بفرستی یا کاری داشتی، ایمیل یا SMS

میگه: چرا همه رفتناشونو میزارن واسه پاییز،، چرا تو پاییز کسی برنمیگرده؟

گفتم اااِ ، واسه من تیکه میای؟! باشه فردا که دادم کل شرکتو تِی کشیدی...

گفت: من عاشق این سختگیریاتم. هنوز آبانه... واای از آذر...

#زندگی_بی_تلگرام

نارنگی

+ توی جاده، توی ماشین، از قبل از گرمسار یه خاطره رو شروع کرد به تعریف کردن، بعد از ۱۵۰ کیلومتر ، نزدیکای تهران، هنوز تموم نشده بود :-) با این آدمها ، ساعتها میشه رانندگی کرد :-)

+ وانتیه داد میزد : «بدو بیا، نارنگی درجه یک، ارزونش کردم، کیلویی ۱۲۰۰ ،، هشت کیلو ده هزار !! »

+ پشت فرمون داشت از مزایای نارنگی میگفت و نارنگی میخورد. و اینکه «نارنگی خیلی خوبه، بهترین میوه ایه که...»

پرید توو گلوش، داشت خفه میشد... زد روو ترمز، زدیم پشتش تا نفسش بالا اومد... بهش گفتم «بهترین میوه ایه که چی؟ که خوب میپره توی گلو و میکُشه؟! » :-)

+ از جاده عکس میگرفتم، از لوله های بلند کوره های آجرپزی...

گفت «میدونی من که بچه بودم، به مامان بزرگم گفتم اینا چیه؟ گفت اینا چاهه، شستنشون... برعکس گذاشتن روو زمین تا خشک بشه! ... ما اینجوری تربیت شدیم :-) »

والصّافات صفّا...

گفت حالش یهو بدتر شده، بردنش بیمارستان. گفتم مگه امروز نمیخواست بره مشهد زیارت؟ گفت حالش بد شد... تموم شد... 

- تموم شد؟ من دارم میرم اورژانس!

ترامپ ۲۱۷ ،، کلینتون ۲۰۲

زنش و دخترش جلوی در اورژانس گریه میکردن. پاهام شل شد. رفتم داخل، اومد جلو گفت دوباره برگشت... ضربان داره،، داشتن روی صورتشو میپوشوندن که دکتر یه بار دیگه شوک داد، برگشت... این نفس داره، نه؟

گفتم جدی؟ آره... اما... اما این دستگاهه که ضربان داره، این که اکبر نیست!

نشنید... 

ترامپ ۲۲۲ ،، کلینتون ۲۰۹

زنگ بزن به خاله که به بقیه خبر بده، فردا مهمونی مامان کنسله.

اکبر جَوونه ، بچه هاش هنوز کوچیکن.

نگهبان دستشو آورد بالا، بهم گفت کجا؟ آرووم دستشو پس زدم، از قیافه م فهمید که نباید دیگه گیر بده. رفتم دوباره توی اتاق احیا... فشار ۴ !! ضربان ۱۰۰ ! ... تنفس...

ترامپ ۲۳۸ ،، کلینتون ۲۱۱

آرمان زنگ زد: ترامپ داره میشه! دیدی دیروز گفتیم، آخرش داره میشه...

- آرمان ، اکبر...

- اکبر چی ؟

- اورژانسم، یه بار رفت و برگشت،، خیلی خرابه! 

...

دکتر اومد: «بیا دستشو بالا نگه دار... آها آره، همینطوری...»

یخ بود... بالا نگه داشتم. ضربان ۷۸ ... فشار ۴.۵

ترامپ ۲۵۱ ،، کلینتون ۲۱۵

یادته شب عروسی اکبر بازی نیمه نهایی یورو، یادته هلند و ایتالیا؟ اه

ضربان رفت ... دکتر ... پرستار...

راستی به حمید گفتی؟ مهمونی مامان کنسل شدا... 

ترامپ ۲۷۴ ،، کلینتون ۲۱۸ ، تموم شد

شوک ، شوک

سرد شد... سرد بود... «آقا با شما چه نسبتی داره؟ دختر کوچیکش اینجاست، جلوی در. آقا با شمام، تسلیت میگم... شما باهاش چه نسبتی داری؟»

- «من؟... دوستشم، قبلنا زیاد باهم میخندیدیم...»

مجازی های واقعی

+ امروز رفتیم دورهمی وبلاگی، و چون بعدش نبودم و دیر رسیدم خونه و خسته ام، جزئیاتشو توی پست های هولدن ، جولیک و دیگران بخونید. فارغ از اینکه جمع خیلی خوبی بود و به من خوش گذشت،، بنظر من این حالت بهتره که وقتی وبلاگی رو میخونم، میتونم تصور بکنم کی اینو نوشته، و این خوبه :-)

+ هوا سرد بود امروز. با تشکر از فلاسک جولیک و هولدن، گرمابخش شکم ما :-)

++ ساعتی بعد از دورهمی، شخصاً با همسر رفتیم سینما، فیلم «سیانور» . من از خود بهروز شعیبی و فیلمایی که میسازه، خوشم میاد. زمان قصه فیلم مربوط به دهه پنجاه و زمان تصفیه داخلی گروه مجاهدین خلق بود. اگه از این دست فیلمها خوشتون میاد، سیانور فیلم راضی کننده ایه. 

بقول همسر،، بهروز شعیبی ادای دِین کرده به گروه مجاهدین خلق (و نه منافقین) . مجاهدینی که برای ایران و انقلاب، زحمت زیادی کشیدند، اما با بوجود اومدن تفرقه بین سرکرده های خودشون و اختلاف بین مارکسیست ها و مذهبی ها، دست به کشتن خودی ها زدند و مسیرشون بسمت ترور تغییر کرد. بعدش اسمشون شد منافقین. و خیلیها یادشون رفت و یادمون رفت که مجاهدین قبل از دهه پنجاه، کمک های زیادی به کشور کردند.

همه جمال ها

این چند روز خیلی اذیت کرده بود... چند ماه پیش بود، بیمارستان روزبه ، از اتاق آقای دکتر روانپزشک، بیرون اومدم.

جمال از دیروزش هی میگفت «من دیگه قرص نمی خورما! محمد توروخدا بگو قرص اضافه نکنه.»

قطعاً دوستداشتنی ترین عضو اکیپ دوستان ۲۳ نفره مونه. و اگه دست غریبه ای بخاطر اذیت کردنش، بهش بخوره، حتماً خون به پا میشه! ۲۶ سالشه، از چهره ش مشخصه که نقص روانی مادرزادی داره! نوعی عقب موندگی و جنون! اما عجیب اینکه فوق العاده باهوشه!! هیچکس حریف زبون این بشر نمیشه! عجیبه! خیلی تیزه! خیلی میفهمه! اِستریت آی کیو فوق العاده عالی ای داره! :-) برای تحقیقات باید بفرستیمش خارج، روش کار کنن :-)

مدتیه «هالوپریدول» میخوره ، مثل سابق سرحال نیست، خودش هم میفهمه، چند وقته همه بهش فشار میاریم که برای مشکل قلبش عمل بکنه. عمل ساده ایه. اما دو سه ساله میترسه و نمیره. باباش گفته اگه راضیش بکنین، شیرینی میدم به همتون. حالا بهش قول دادم اگه عمل بکنه، هم سال بعد میبریمش اربعین کربلا، هم قرصاشو پیگیری میکنم تغییر بدن. و اگه عمل نکنه، دیگه سینما نمیبریمش!

قرار شد عمل بکنه ، بشرط اینکه توی اتاق عمل بالا سرش باشم! و روال آزمایشات تداخل دارویی هاشو شروع کرد.

اذیتش میکردم که بستری ت میکنما. از اتاق آقای دکتر روانپزشک، بیرون اومدم. جمال از دیروزش هی میگفت «من دیگه قرص نمی خورما! محمد توروخدا بگو قرص اضافه نکنه.»

خیلی این چند روز اذیت میکرد. گفتم برو بستری... یهو قیافه ش برگشت، نشست. با بغض گفت «ممد تورو خدا... من نمیمونم...» گریه ش گرفت... دلم سوخت، بغلش کردم و گفتم آدم باشیا... گفت جون تو اذیت نمیکنم.

شب خوابشو دیدم. بیدار شدم، اشکم دراومد... مثل دیروز که برای آخرین آزمایشش رفتم بیمارستان روزبه و مریضا رو دیدم و یاد خیلی خاطرات افتادم... :-( دیروز که یاد امین آباد و آسایشگاه اعصاب و روان نیایش افتادم... :-( ... و بعدش که دوباره فایل صوتی پاییز، از رادیو چهرازی رو گوش دادم... 

یه بار بهش گفتم جمال، تو از کِی اینقدر عوضی شدی؟ گفت از وقتی با شماها میگردم :-)

+ فردا چهارشنبه، میریم بیمارستان قلب رجایی ، برای اولین آنژیوگرافی. این آزمایش باوجود بیخطر بودن، برای بعضی ها دردآوره! دعا کنید از چشم هیچکس اشکی نیاد.

آفتابه، جشن های ملی و چند داستان دیگر...

+ اون آفتابه معروف رو که یادتونه؟! :-)) از همون داستان، دیگه ظرف شوینده و اسید و وایتکس عوض شده و رفته دور از دسترس و اون آفتابه مذکور فقط توش آبه! علی هرچی میگه بابا بخدا دیگه آبه! اما همچنان آفتابه دست نخورده مونده! :-)) به باورهامون لطمه وارد شده!

+ فیلم The big short و sicario رو دیدیم. هر دوش خوب و خوش ساخت و قابل ستایش بود. با بازیگران خوب. اولی درمورد شروع بحران اقتصادی امریکا،، دومی هم پلیسی ِ مرموز درمورد گردش سازمانهای تروریستی و کارتل های بین المللی مواد مخدر.

+ یه وسیله بالاخره رسید دستم. یه کم خیالم از برخورد با حیوانات وحشی توی جنگل و کوه راحتتر شد. سعی میکنم نکشمشون :-|

+ چند سال پیش که زانومو عمل کردم، سرورهای کامپیوتر بیمارستان شریعتی دست حمید بود، زیرزمین، کنار سردخونه! رفتم یه جفت زانوی نو و خوب پیدا کردم، عوض کردم. کم کارکرد، فنی سالم :-) الان چند وقته که مچ پام اذیتم میکنه. توو فکر یه مُچم :-D

+ از اونجایی که مرغ اقبال روی شونم نشسته، بعد از سه ماه مذاکره با خانوم Grace Zhu مدیر فروش یه شرکت چینی، باهم به توافق رسیدیم و ازشون خرید کردیم. پول واریز کردیم، عجله داشتیم. تعطیلات ملیه چین شروع شده! یه چیزی توو مایه های دهه فجرشون! یا عید نوروز. همه شم تعطیلن!

+ بعضی خرافات و انحرافات در محرم، هنوز بیداد میکنه...(فرمایشات دکتر میم)