یکی برگشت بشوخی بهش گفت «دیدی تروریستای تهران شما کردها بودین؟!»
یهو قاطی کرد و چاقو برداشت و میخواست چهار پنج نفرو بکشه!! که چرا به من گفتین تروریست؟! :-))
+ این چند تا دوست ِ کرد که دارم، لعنتی ها خییلیی دوستداشتنی و خوبن. روزگار شاد زیادی باهم گذروندیم. از خیل دوستان، جزو مورد اعتمادترین ها هستن.
+ معمولا چند تا کتاب رو همزمان باهم میخونم و جلو میبرم. همه کتابها مربوط به یه موضوعی میشه که توی اون بازه از زندگی دارم روش قفل میکنم و معمولا خیلی کند پیش میره. چون با هر ابهامی، دنبال جواب نوشتاری یا آدمی که جواب بده میگردم. اما همیشه، در کنارش، یه دونه رمان هم میخونم و پیش میبرم. این قسمت از مطالعه، مثل لذت تماشای کتابای عکسدار، توی بچگیه :-) چند وقتی میشه که کتاب «زوربای یونانی» رو با ترجمه «محمد قاضی» گیر آوردم. اونقدر فضای داستانشو دوست دارم که دلم نمیاد، تموم بشه. از روش فیلم خوبی هم ساخته شده، که اونم بعدش میبینم.
+ میدونستین این فیلم «مادر قلب اتمی» که داره اینقدر تبلیغ الکی میکنه که مردم حس کنن خیلی فیلم خوبیه، در واقع در ادامه همون فیلم افتضاح «مهمونی کامی» ه؟!!!!! همون کارگردان اومده اینو ساخته، و فیلم با پایان «مهمونی کامی» شروع میشه! گفتم یهو گول نخورین و پول سینما الکی ندین! پستای قبل که فیلمای جدید روی پرده رو گفتم. این هفته و هفته بعد هم از فیلمایی که جدید اکران میشه ،
«زیر سقف دودی» رو توی پستای جشنواره نوشته بودم! افتضاح، مزخرف، پیس اِ شت.
«رگ خواب» ، فوق العاده، عاشقانه، عالی.
«ساعت پنج عصر» ، اولین فیلم سینمایی که مهران مدیری ساخته، عید فطر اکران میشه، باید بشینیم ببینیم چطوره!
+ این سریال «نفس» که بعد از افطار میده.... استغفرا...
پسره سال ۱۳۵۴ یه ادکلن کوکوشنل مدل ۲۰۱۲ به دختره کادو داد! کارگردان هم اصرار داشت بگه اینا از خانواده های لاکچری قبل از انقلاب بودن و به هم ادکلن اورجینال کادو میدادن. درسته که برند کوکوشنل بیشتر از صد ساله که فعاله، اما اون لوگوی روی جعبه ادکلن، که به اصرار کارگردان، هی زوم میکرد روش، فقط ۱۵ ساله که طراحی و ثبت شده!
الان که با خود کوکو صحبت میکردم، میگفت: «سه دیقِکتو ایتقه اٙنسانسی» :-))
+ جشنواره فیلم کن ۲۰۱۷ هم تموم شد. احتمالاً بعد از ماه رمضون یه پست درمورد جشنواره کن بنویسم. پرحاشیه و پشت پرده ای! اصلا بخاطر همین پشت پرده هاست که الان نمینویسم! زشته :-)) تازه امسال چون خودم نرفتم جشنواره کن، (نه که هرسال اونجام...) یه خبرنگار اختصاصی اونجا داشتم.
+ معلومه خوبم؟! :-D اوهوم،،، بالاخره ازش خبردار شدم،، فکر و دلم آروم شد یه کم،، زنگ زد،، نگرانی هامونو پشت همه مزخرف گفتنها و بلند بلند خندیدنامون قایم کردیم... سرما خورده بود... آخرم بهش نگفتم روزی هزار تومن براش صدقه میدم ... تا وقتی ببینمش، ده برابرشو ازش شیرینی میگیرم :-D
استراتژی خوب، اینه که, درد و مرضاتونو تقسیم بندی کنید، تا جایی که میشه، مدیریتش بکنید که با همدیگه پیش نیان!
تصور کن... مثلاً وقتی که دوره درمان دررفتگی زانو رو میگذرونی و هنوز نمیتونی درست مثل آدم، سر دستشویی بشینی، نباید بری دندونپزشکی و دندون عقل بکشی! چون ممکنه همون روز وسط کلی کار، از قضا، درگیر اسهال شدید و دل پیچه بشی و با زانو درد و به حالت نیم خیز، سر دستشویی باشی تا بتونی قضای حاجت بکنی، و جایی رو کثیف نکنی! اما میببنی بخاطر بی حسی نواحی دندون و گردن و درد شدید فک و حلق، راه ورود و خروج هوا هم‌بسته شده و نمیتومنی نفس بکشی!! اینجا معنی «نه راه پس، نه راه پیش» رو میفهمی.
تصورکردی؟.... من امروز درکش‌کردم 😀😐 البته دوتا چیز درک میکردم، دومیش خیلی علمی بود، بعد مفصل میگم.
- دوستان این روزها خداروشکر خوبم اما اصلاً حال فکری مرتبی ندارم. تمرکز و حواسم همه یه جاست. اگه جواب سوالاتتون یا کامنت خصوصیا یکی دو رو دیر شد، ببخشین.
- لای دعاهاتون، دعا کنید برای مدافعان حرم در سوریه
سلام.
طبق قولی که دادم، و امیدوارم توی این یه ماه عکس گرفته باشین، مسابقه میزاریم.
+ عکس هاتون رو از امروز تا ساعت ۲۴ روز ۲۴ فروردین ۹۶ بفرستید. (۴۸ ساعت تمدید شد)
+ عکس ها رو یا توی بیان آپلود بکنید و لینک بفرستید. یا به ایمیلم بفرستید. ایمیل : patrick2004@gmail.com
شرایط:
۱. هرنفر میتونه حداکثر سه تا عکس بفرسته.
۲. موضوع عکس ها آزاده. و در هر زمینه ای، زیبایی و هدف و ایده عکس ها بررسی میشه.
۳. عکس ها میتونه باهر دوربینی (معمولی، حرفه ای، موبایل) گرفته شده باشه.
۴. ارسال کننده عکسها ، صاحب عکس شناخته میشه، مگر اینکه گزارشی خلافش برسه و اون عکس از مسابقه حذف میشه.
۵. سایز عکس های ارسالی نباید کوچیک باشه، سایز عکس ها حتما باید حداقل ۱۲۰۰ پیکسل در طرف بزرگتر باشه. (شما نسخه اصلی فایل عکس رو بفرستید)
۶. عکس ها نباید با نرم افزار درست شده باشه. اما اصلاح نور و رنگ و برش یه قسمت از عکس، اشکالی نداره.
۷. بهتره محل گرفتن عکس رو بنویسید، اما اگه هم نخواستید، حتما (حتما) یک خط در مورد هر عکس بنویسید.
داوری:
من نظری نمیدم،، همه عکس ها رو برای دوتا از دوستان عکاس و متبحر میفرستم که یه نمره از صفر تا بیست به هر عکسی میدن. و همه عکسها رو هم توی وبلاگ میزارم، همه دوستان ثبت نام شده در بلاگ یه نمره از صفر تا پنج به هر عکس میدن. که در مجموع، برنده ها مشخص بشن.
+ داوری کاملاً استبدادی و رای ها خصوصی خواهد بود و کسی حق اعتراض نداره. باید به دکتر میم اعتماد کنید.
بقیه موارد:
- همه دوستان، چه نویسنده ، چه خواننده میتونن شرکت کنن.
- این یه مسابقه ساده و دوستانه ست که اعتبار خیلی خاصی برای جوامع بشری نداره! پس سعی کنید عکسها رو واقعا خودتون گرفته باشید و زیاد هم نگران خوب و بد شدن عکساتون نباشین.
- به نفرات اول تا سوم جایزه میدم... بزارین درمورد جایزه فکر کنم و بعداً بگم.
- اگه چند عکس از یه نفر جزو سه عکس اول بشه، عکسی که رتبه بالاتر گرفته، درنظر گرفته میشه و عکس های بعدیش حذف میشه.
- لینک مسابقه رو منتشر کنید تا بچه های وبلاگستان شرکت بکنن.
- میتونید توی وبلاگتون عکساتون رو تبلیغ کنید.
+ همین دیگه... سوال دیگه ای هست؟
دیگه وقتی چایی ته لیوان یخ بست، فهمیدیم که خییلیی سرده! قبلش درگیر عکاسی بودم، سرما رو نفهمیده بودم!
دیروز، نزدیکای قله کلکچال، از درد زانوهای عملی م، با حاج مهدی لب یه دره یه پناه پیدا کردیم و نشستیم. توی باد شدید و بوران، چک میکردیم که ابرها از کدوم ور بیشتر حرکت میکنن که عکس تایم لپس بگیریم؟ که یهو باد زد و کیف ِ سه پایه دوربین رو برد ته دره! اول حاج مهدی گیر داد که بره بیارش! اما بعد که کیف رفت اینجا، دیگه فقط خندیدیم :-))
از اتفاقات بالا و پایین رفتن که بگذریم، خداروشکر بالاخره زنده رسیدیم پایین. هرچند خیلی سخت و با کلی درد لگن، اونقدر که زمین خوردیم :-))
+ یادتونه پست آخر سبلان، دو پاراگراف مهم آخرشو؟! حاج مهدی دقیقا یه همنورد خوبه که مصداق اون دو پاراگرافه. که اگه دیروز نبود که با درد زانوی خرابم کنار بیاد و کمک بکنه، نه به بالا میرسیدم، نه زنده به پایین میرسیدم!
یه بار هم به یه دوستی میگفتم کوهنوردی ظاهرش سخت و بی فایده ست! اینکه کلی راه با سختی و آسیب، بری بالا و بعد بیای پایین و... هیچی به هیچی؟!!
اما یه سوال! جدای از همه لذت ها یادگرفتن های دوران کوهنوردی، فکر میکنین این صحنه هایی رو که یه کوهنورد توی زندگیش با چشم میبینه، چند درصد مردم میتونن میبینن؟! مثلا این طلوع ، یا این آرامش قبل از سرما!
بازم میگم، این سفرها، این دوستان، این صحنه ها و تجربه ها، خوده خوده خوده خوشبختیه.
همون روزی که حسین استخدام آتشنشانی شد، جمع شدیم که ازش شام بگیریم. میخندیدیم و میگفتیم «حسین، شام استخدامتو که خوردیم،، کِی بشه خرمای تیکه تیکه شدنتو بخوریم... » ... و کلی میخندیدیم.
پریروز که پلاسکو ریخت، نگران شدم. زنگ زدم مصطفی و حسین، جواب نمیدادن، اونشب بالاخره باهاشون صحبت کردم، حسین تازه خارج از شیفت از کرج رسیده بود و مصطفی از اول حادثه اونجا بوده و داشت گریه میکرد و نتونست صحبت بکنه. دیگه نه تماسی بود، نه خبری. درگیرن، مشغول... تا امروز صبح که از حسین SMS داشتم... و الان از جلوی آوارهای پلاسکو رد شدم که برم شرکت.
تابستون امسال که باهم رفتیم توچال، بعدش سبلان، بچه ها داغدار دوتا همکارشون بودن، حالا... حالا چی؟
این روزای لعنتی هم چرا تموم نمیشه، مریضم و بی حوصله
از اونطرف هم عکس و فیلم و غم و دود و درد و کاسب های بیچاره و تحلیل های رنگارنگ و اشک و تمساح و ضد و نقیض و جلسات مردمی مدیریت بحران و مهندس ها و متخصصانی که نمیشناختم و پرچم و سواستفاده و قضاوت و داستان و پیگیری و ماجرا و....
حس و حال هیچی ندارم. خوب نوشتن، دل ِ خوش و حوصله میخواد، که نیست... ببخشید
+ شرکت ما، یک چهارراه بالاتره
* این یک داستان قدیمی کمدی واقعیه. الان حال همه خوبه :-)
حسام زنگ زد که زود بیاین بیمارستان لقمان، ممد قرص خورده رفته توی کما!
زود رسیدیم، رفتیم پیش دکتر، دکتر گفت ضربه هم خورده؟
حسام: آره دکتر، سرش آروم به دیوار خورد!
ما به حسام: مگه نگفتی قرص خورده؟
حسام (با مِن و مِن) : چرا ... یهو سرش گیج رفت و سرش خورد به دیوار.
دکتر که رفت،، حسام تعریف کرد که :
«تا رسیدم پیش ممد دیدم هم مشروب خورده، هم قرص! به هوش بود و داشت اوغ میزد، یه کم هم گیج بود ولی خوب بود. زنگ زدم به باباش، سریع اومد.
اومد جلو ممد، گفت ممد چه گوهی خوردی؟ من بهش گفتم قرص خورده، الان بهتره.
یهو باباش دستو برد بالا و یه پس گردنی محکم زد، ممد افتاد رو زمین. هنوز به زمین نرسیده هم یه لگد ول کرد، خورد به سرش و ... یهو تشنج کرد و تا آوردیمش اینجا رفت توو کما! »
- یعنی الان بخاطر قرص رفته توو کما؟ یا لگد باباش؟ :-)))
- قرص چیه؟ اون لگد رو اگه به من میزد که درجا مرده بودم.
++ لازمه که بگم داداش کوچیکه ی ممد رو همتون میشناسین دیگه. نابغه بزرگ :-))
+ هماهنگ کردیم حتما همشون باشن تا برم پیششون برای تبریک سال نوی میلادی. به ریموند میگم «باز کارا رو خوابوندی؟ تو که عید ما تعطیلی، عید خودتون تعطیلی، محرم تعطیلی، جشن هالووین تعطیلی، عید غدیر و قربان هم تعطیلی، عید پاک هم که... »
میگه «من به همه انسانهای خوب با اخلاقهای خوب ارادت دارم و برای مراسمها، شهادت ها ، تولد های همشون تعطیل میکنم که از اوقات، بهره معنوی ببرم. :-) پیتر ولی بی اعتقاده. همش درحال کاره، کل سال، حتی روز کریسمس. والا، مرتیکه بی اعتقاد»
ریموند، نایری، سمیک، پیتر، آلکس، آروتین ،، این لعنتی های ارمنی، بدجور توی دلم هستن :-) سفرهای زیاد و دوران فوق العاده و تلخ و شیرین زیادی رو باهم گذروندیم.
سال نو به تمام عزیزان مبارک
+ ایرانی ان، نامه نوشتن به ترامپ، که تحریمهای ایرانیا رو بیشتر کن تا ما حال کنیم!!
با اینکه ربطی نداره، اما نمیدونم چرا یاد آخر لیگ برتر فوتبال پارسال ایران افتادم؟! یه عده طرفدار یه تیمی بودن، بعدش یه تیم دیگه ای قهرمان شد! اما اون عده، اونقدر حال کردن که ریختن توو خیابون و جشن و ...!
+ میخوام از فردا اعتصاب غذا کنم، ببینم بعد از ۷۹ روز که عید نوروز شد، یه نفر توی بلاگ یا اینستا، تُف کف دستم میندازه؟!
+ مهمان برنامه زنده شبکه سه هستن. همین الان. دو نفر ضد هم. هر دو آفتاب پرست. یکی زمانی دستبوس بود و حالا چماق بدست. دیگری هم زمانی جلوی خمینی بلند شد و فریاد زد «خمینی بت شکن،، بت بزرگو بشکن» ، حالا هم مثلاً پرچمدار اصلاحات و دغدغه دار مردم! (منظور از بت بزرگ، "شهید بهشتی" بوده که اون موقع شایعات بی اساس زیادی درموردشون بود)
شکی نیست هردو در تمام چهل سال گذشته، اطلاعات دقیق و کاملی از اوضاع و اشخاص داشتن، و تمام تصمیم گیری ها و مواضعشون با اشراف کامل بوده، نه از روی ناآگاهی!
اما برای ما که خیلی بی اطلاعیم، آخه دهان باز کردن داره؟!
برنامه خنده دار و جالبیه. بجای قسمتهای تکراریه دورهمی
برای شرکت در نمایشگاه پژوهش و فناوری و برگزاری یک کارگاه «فناوری تولید در کسب و کار» دعوت شدم، دور از تهران، در یکی از شهرستانها.
امروز توی نمایشگاه، بعد از کلی فعالیت و ملاقات با کلی آدم آشنا که اکثرشون رو تلفنی یا اینترنتی میشناختم و خیلی خوب و لذت بخش بود، بعدازظهر کارگاه مربوط به من برگزار شد. مهندس د. کلی تاکید کرد که چرت و پرت نگیا، استاندار هم توی سالنه، رئیس کل پارک علم و فناوری و دکتر مهندسها و... دو سه کیلو عناوین دیگه توی سالن هستن، حواستو جمع کن، جون من آبروداری کن :-|
از جزئیات که بگذریم، کارگاه تموم شد، طی اون من سعی کردم زیاد نخندم، فقط یکم اشکم اومد :-)) امیر وسطاش از سالن رفت بیرون.
مهندس د. رو فقط یکی دوبار دیدم که ته سالن، انگشتشو افقی، روی گردنش میکشید. والا نفهمیدم یعنی چی!
اما کلاً جوّ شادی بود :-D بعد از کارگاه، میپرسیدن که فردا هم هستی یا نه؟ گفتم والا میخواستم برم کوه، اما لیدرمون ایناهاش، اینجاست، میگه باید بمونیم نمایشگاه!
یهو مهندس د. اومد جلو و خانومی که همراش بود رو معرفی کرد: «خانوم دکتر ن. پژوهشگر ِکارآفرینی و مدیریت کسب و کار» لطف کردن و هفته پیش از امریکا تشریف آوردن.
من: سلام خانوم دکتر، خوبین شما؟ چقدر چهره تون آشناست!
خانوم دکتر (با خنده) : سلام آقای دکتر میم. باید از اول کارگاه میفهمیدم، اما دیرتر یادم افتاد... از دوران دبیرستان و پیش دانشگاهی همدیگرو میشناسیم. من فرزانگان بودم، سال ۸۲ شما نبودین که سوالای پایان ترم کامپیوتر رو دزدیدین و به همه دادین؟!!! :-|
بهش میگم امشب تلگراممو حذف میکنم، اگه خواستی چیزی بفرستی یا کاری داشتی، ایمیل یا SMS
میگه: چرا همه رفتناشونو میزارن واسه پاییز،، چرا تو پاییز کسی برنمیگرده؟
گفتم اااِ ، واسه من تیکه میای؟! باشه فردا که دادم کل شرکتو تِی کشیدی...
گفت: من عاشق این سختگیریاتم. هنوز آبانه... واای از آذر...
#زندگی_بی_تلگرام