روزنوشت های دکتر

شناخت توی زندگی مهمه

منم همیشه بهش میگم. 

تازه معدلشم شده ۱۸ ! آبرومو همه جا برده! آخه دانشگاه دولتی، تهران، ۱۸ ؟ من به دوست و آشنا چی بگم؟! :-) 

دوما ، اون موقع ها مغازه ها زیاد دوربین نداشتن :-))

این مطلبش که جالب بود. اما خب راستش به این قصد اینکارو نکردیم، اما تجربه اجباریشو چند بار داشتم. اما سعی کن اصلا توی ایران این راه رو انجام ندی. بدون شک نابودی :-! 

احترام به کسی که داره توی اتوبوس و مترو کتاب میخونه، وجود نداره،، احترام به دوچرخه سوار وجود نداره، (الان اگه توی ایران یه نفر با کت و شلوار و کیف رسمی،  با دوچرخه توی خیابون بیاد، همه بهش میخندن، شک نکن، بلااستثنا، همه به تمسخر میخندن! اما توی همین ترکیه اینطوری نیست! حتی افغانستانم اینطوری نیست!

اینا رو گفتم که بگم، الان شرایط اینجا طوریه که مردم ما هم به کسانی که مردم و مسافرا رو توی جاده مجانی سوار میکنن یا کسی که شب ماشینشو نگه داره برای بنزین دادن به یه ماشین در راه مونده، احترام نمیزارن! و هر سؤ استفاده ای کردن و میکنن! اونقدر که دیگه نه الان کسی به کسی کمک میکنه و سوارش میکنه،، نه کسی مثل من جرئت میکنم توی جاده، سوار ماشین غریبه ای بشم که نکنه منو خفت بکنه و دزدی و...! ما دوبار مسیر جندق (کویر لوت) به ساری و یکبار هم کرمان به سیستان رو هیچهایک رفتیم، البته به اجبار! از سواری گرفته تا پشت و جلوی کامیون و وانت و....  پدرمون دراومد! نه از نظر نوع ماشینی که سوار میشدیم! از نظر حرفایی که پیش میومد و چیزایی که پیش میومد! وگرنه من هزار بار اینطوری سوار شده بودم و مشکلی هم ندارم! یه نوع ساده ش هم توی پست خاطره سفر اربعین به کربلا نوشتم. تازه ما که مرد بودیم! اگه زن همراهمون بود یا زن تنها بود، نمیشه فکرشو کرد.

اگه بخوای این تجربه رو توی ایران داشته باشی، حالت از همه چی بهم میخوره. مخصوصا شما که خانومی. البته این صددرصد نیستا! ولی خب کلیت فرهنگ هنوز درست نیست، وقتش نیست.

من این تجربه رو اما دو بار افغانستان داشتم، و دو سه بار ، چند جای دیگه. که خیلی هم لذت بخش بود.

برای این تجربه ها توی ایران، کوچ سرفینگ رو تست بکن (البته بازم با احتیاط و بررسی) و برای حمل و نقل از وسایل عمومی و ارزون استفاده بکن. حتما بیشتر لذت میبری :-)